İyilik ke­li­me­si­nin lü­gat­ler­de­ki an­la­mı : “ İyi olan şeyin hali, kar­şı­lık bek­le­me­den baş­ka­sı­na ya­pı­lan yar­dım, hayır.”ola­rak geçer. İyilik üze­ri­ne söy­len­miş çok güzel ata söz­le­ri­miz , de­yim­le­ri­miz ve öz­de­yiş­le­ri­miz var­dır. İyilik gün­lük ha­ya­tı­mız­da çokça kul­lan­dı­ğı­mız Türk­çe ke­li­me­ler­den bi­ri­dir.

Men­fa­atin ön plana çık­tı­ğı gü­nü­müz­de kar­şı­lık bek­le­me­den baş­ka­la­rı­na yar­dım etmek her ba­ba­yi­ği­din haddi de­ğil­dir. Kişi ma­ne­vi de­ğer­ler­den uzak­laş­tık­ça, baş­ka­la­rı­na iyi­lik et­me­si de o kadar zor­laş­mak­ta­dır. Pey­gam­ber Efen­di­miz bir ha­di­si şe­rif­le­rin­de : “ Bana iyi­lik edene ben iyi­lik ede­rim, bana kö­tü­lük edene ben yine iyi­lik ede­rim.”di­ye­rek iyi­li­ğin ne kadar ge­rek­li ve er­dem­li ol­du­ğu­nu ifade et­miş­ler­dir.
İyilik yap­mak için in­sa­noğ­lu­nun eline ne fır­sat­lar geç­mek­te­dir. Ama bun­la­rı de­ğer­len­di­recek er­dem­li, fa­zi­let­li ki­şi­ler gün geç­tik­çe azal­mak­ta­dır.

 Her­kes bir­bi­ri­nin ku­yu­su­nu kaz­ma­ya, des­tek ye­ri­ne kös­tek ol­ma­ya ça­lış­mak­ta­dır. Hal­bu­ki şu ölüm­lü dün­ya­da eli­miz­de fır­sat­lar var­ken her­kes bir­bi­ri­ne iyi­lik etse, iyi­lik yap­mak için ça­lış­sa, hem iyi­lik eden­ler, hem de iyi­lik edi­len­ler ne kadar çok mutlu olur­lar­dı. Bu me­yan­da şu ata söz­le­ri­miz ne kadar çok güzel söz­ler­dir: “İyilik et de­ni­ze at, balık bil­mez­se halik (ya­ra­tan) bilir. İyilik et kom­şu­na, iyi­lik gel­sin ba­şı­na.”

Yüce Ya­ra­tı­cı in­sa­noğ­lu­na in­dir­miş ol­du­ğu se­ma­vi din­le­rin tü­mün­de ve daha sonra mesaj için gö­rev­len­di­ri­len ev­li­ya­la­rın ta­ma­mı, hiç­bir men­fa­at bek­le­me­den in­san­la­rın bir­bir­le­ri­ne iyi­lik et­me­le­ri­ni em­re­der. Top­lum­da “iyi­lik et” emir­le­ri­ne uyan­lar ço­ğal­dık­ça, o top­lu­mun hu­zu­ru artar. Top­lu­mun sos­yal ba­rı­şı sağ­lan­mış olur. Ha­let-i ru­hi­ye­si olgun olan ki­şi­ler daha fazla iyi­lik et­me­ye me­yil­li­dir­ler. Ruh hal­le­ri olgun ol­ma­yan ki­şi­ler ise daha az iyi­lik eder­ler. İyilik eden ki­şi­ler daha fazla iyi­lik etmek is­ter­ler. İyilik et­tik­le­ri ki­şi­le­ri hi­ma­ye­le­ri al­tı­na ala­rak on­la­rı her zaman gö­ze­tip kol­lar­lar. 

Bu­nun­la il­gi­li ola­rak Euge­ne La­bic­he : “ İnsan­lar bize ken­di­le­ri­ne yap­tı­ğı­mız iyi­lik­ler­den do­la­yı değil, ken­di­le­ri­nin bize yap­tık­la­rı iyi­lik­ler­den do­la­yı bağ­la­nır­lar.”
Yar­dı­ma ih­ti­ya­cı olan her kim olur­sa olsun hiç kar­şı­lık bek­le­me­den ona yar­dım­cı ol­ma­lı­yız. Bu ya­pı­lan iyi­li­ği de hiç­bir zaman başa kak­ma­ma­lı­yız. Bu ko­nu­da Ra­ci­ne: “Başa ka­kı­lan bir iyi­lik daima ha­ka­ret ye­ri­ni tutar.”

İyilik yap­mak ta kö­tü­lük yap­mak ta in­san­la­ra mah­sus bir şey­dir. İyi­li­ğe gü­cü­müz yet­mez­se kö­tü­lük yap­ma­ma­lı­yız. İnsa­noğ­lu yap­tı­ğı kö­tü­lük­ler­le değil, yap­tı­ğı iyi­lik­ler­le anıl­ma­lı­dır. Nice in­san­lar var­dır, makam, mevki, güç, kud­ret, yetki sa­hi­bi­dir­ler. Bun­lar bu yetki ve güç­le­ri­ni in­san­lar­dan öç almak ve acı çek­tir­mek için kul­la­nır­lar­sa bun­lar daima nef­ret­le anı­lır­lar.
Sa­tır­la­rı­ma Ni­za­mi’nin şu güzel sö­züy­le son ve­ri­yo­rum.
“İyilik in­san­lık sa­na­tı­dır.”

--------------------

ŞİİR KÖŞESİ

----------------------

SEN KALBİMİN İÇİNDEN

Sana olan bu aşkım ko­yu­dan daha koyu
Hiç yalan söy­le­me­dim dav­ran­dım sana mert­çe
Ya­şa­ya­lım se­nin­le bütün bir ömür boyu
Sen kal­bi­min için­den çık­ma­dı­ğın müd­det­çe.

Sen ya­nım­da dur­duk­ça hep ilham ala­ca­ğım 
Başka bi­rin­de değil ben sende ka­la­ca­ğım
Her zaman se­nin­le­yim se­nin­le ola­ca­ğım
Sen kal­bi­min için­den çık­ma­dı­ğın müd­det­çe.

Her de­di­ğim olu­yor seni nasıl ye­re­yim
Ya­ban­cı bir gü­ze­le neden, niçin gö­re­yim
Sen­den başka bi­ri­ne nasıl gönül ve­re­yim
Sen kal­bi­min için­den çık­ma­dı­ğın müd­det­çe.

Ço­ban­lık yaşım geç­miş ben koyun gü­de­mem ki
Dünya gü­ze­li gelse pe­şin­den gi­de­mem ki
Ben sev­di­ğim gü­ze­le iha­net ede­mem ki
Sen kal­bi­min için­den çık­ma­dı­ğın müd­det­çe.

Yıl­lar yılı al­mı­şım o sı­ca­cık bu­sen­den
Ya­ra­dan’dan izin­siz hiç çıkar mı can ten­den
Gön­lün müs­te­rih olsun asla ay­rıl­mam sen­den
Sen kal­bi­min için­den çık­ma­dı­ğın müd­det­çe.

Al­be­ni AKÇAY – NAZİLLİ

--------------------------------------------

NEDEN GİTME­YEYİM?

Top­lum de­je­ne­re olmuş
Aile bağ­la­rı hep­ten kop­muş
Her­kes ba­şı­nı almış git­miş
Ben neden git­me­ye­yim?

Biri der ya­şa­mı­mız şöyle olsun
Biri der be­nim­ki böyle olsun
Biri der ben ka­rış­mam öyle olsun
Ben neden git­me­ye­yim?

Yıl­lar­ca bu hep sür­müş
İçi­mi­zi bu pis­lik­ler bü­rü­müş
Sev­gi­ler ise hep­ten çü­rü­müş
Ben neden git­me­ye­yim?

Va­rı­mı yo­ğu­mu or­ta­ya koy­dum
Aile bağ­la­rı­mı içten ko­ru­dum
Kar­şı­lık gör­me­dim çok yo­rul­dum
Ben neden git­me­ye­yim?

Bana di­yor­lar sen hep gi­di­yor­sun
Biz­le­ri de dur­ma­dan üzü­yor­sun
Sen bun­la­rı bil­sen de ya­pı­yor­sun
Ben neden git­me­ye­yim?

Yazı aynı, kışı aynı gi­di­yor
Yaşım olmuş yet­miş hayat bi­ti­yor
Kimse bil­mi­yor Ya­ra­dan bi­li­yor
Ben neden git­me­ye­yim?

Hasan SÜRER - AYDIN

---------------------------------------

GÜ­ZELLİK

Şu gü­ze­lim tür­kü­le­ri
Tar bağ­lar­sa güzel olur.
At sır­tın­da ter­ki­le­ri
Ter bağ­lar­sa güzel olur.

Kim­se­si­zi­ni, du­lu­nu;
Ağ­la­tır, kırar ko­lu­nu.
Ha­ram­za­de­nin yo­lu­nu
Kar bağ­lar­sa güzel olur.

En nadir el yaz­ma­la­rı
Ir­ga­la­maz kaz­ma­la­rı.
İşle­me­li yaz­ma­la­rı
Yâr bağ­lar­sa güzel olur.

Akşam ufku kır­mı­zı tül,
Mest ol­ma­mak in­sa­fa zül.
Uğ­ru­nun el at­tı­ğı gül
Hâr bağ­lar­sa güzel olur.

Uzan­dı­ğı yere yatır,
Ne hoş­tur so­ru­lan hatır.
Güzel şiir iki satır
Yer bağ­lar­sa güzel olur.

Le­vent TOP­LU­DAL – AYDIN

-------------------------------------

PİŞMAN OLA­CAK­SIN

Piş­man ola­cak­sın bir gün ge­lecek
O zaman iş işten geç­miş ola­cak
Yal­var­san ya­kar­san ölü­rüm desen
O zaman bu ateş sön­müş ola­cak.

İçimi yak­mış­tın bir ba­kı­şın­la
Ru­hu­ma dol­muş­tun o gü­lü­şün­le
Sanma ki can bulur aşk ge­li­şin­le
O zaman bu ker­van git­miş ola­cak.

Bu aşkı ya­şa­mak nasip de­ğil­miş
Göz­le­rim boş yere yaşa bo­ğul­muş
Piş­man olup çıka gel­sen mah­vol­muş
O zaman göz­le­rim din­miş ola­cak.

Bunca yıl içim­de ya­şat­tım seni
Ne olur­du sen de sev­sey­din beni
Bir gün elin­de gül açsan kal­bi­ni
O zaman bu beden ölmüş ola­cak.

Ru­hu­mu in­cit­ti senin bu aşkın
Her zaman ha­zır­dı kal­bim­de köş­kün
Se­vi­yo­rum desen ol­ma­sın kuş­kun
O zaman bu aşkın sol­muş ola­cak.

Emin ÇELİMLİ - AYDIN

----------------------------------------

YOK DEME BANA GÜLÜM

Ne hal­de­sin gö­rü­yo­rum
Senin geç­ti­ğin yol­lar­dan
Ben yıl­lar­dır yü­rü­yo­rum
Ne çe­ker­sin bi­li­yo­rum
Hiç yok deme bana gülüm.

Aynı derdi ta­şı­yo­rum
Ne ya­par­sın bi­li­yo­rum
İnkar etme gü­lü­yo­rum
Ya­şan­tı­nı gö­rü­yo­rum
Hiç yok deme bana gülüm.

Gülüm dedim diye sana
Kı­rı­lıp gü­cen­me bana
Bil ki ge­li­yor­sun sana
Ka­pı­nı ça­la­cak ölüm
Hiç yok deme bana gülüm.

KAH­RA­MAN’a ver­din derdi
Şükür edip Rab­bim dedi
Beter ol­du­ğu­nu gördü
Seni de bu­la­cak zulüm
Hiç yok deme bana gülüm.

Şaban KAH­RA­MAN – YOZ­GAT

-----------------------------------------,

VER­MEM EL­LE­RE

Gülün özün­de­sin Ay’ın yü­zün­de
Bu­lun­maz ben­ze­rin Âlem için­de
Özen­miş ya­ra­dan güzel gö­zün­de
Yak­sın beni Nar’lar ver­mem el­le­re
Gök­ler­de naz­lı­sın yerde edalı
Gö­nül­de sak­lı­sın dilde ve­fa­lı
Öv­gü­ler dü­ze­rim pe­tek­li ballı
Mah­şer ku­rul­sa da ver­mem el­le­re
Çi­çek­te gon­ca­sın can­lar­da canan
Rü­ya­da sul­tan­sın dün­ya­da rey­han
Gö­zü­mün nu­ru­sun sür­sün bu dev­ran
Mavi gök çökse de ver­mem el­le­re

Bekir AYGÜL – AYDIN