Almanya ve tüm BATI ülkelerde, Rusya’nın akraba ülkesi Ukrayna’ya, müdahalesi gündemde pandemiyi geçti.
Rusya deyince sadece Devlet Başkanı Vladimir Putin adı duyuluyor, diktatör ve katil olarak gösteriliyor.
Üç haftada üç milyon Ukrayna yurttaşı ülkesini terk etmek zorunda kaldı. Avrupa büyük bir çaba gösteriyor, sığınanları yerleştirmeye bakıyor.
Rusya’ya küresel dünyada ekonomik yatırımlarla dize getirilmeye ve böylece savaşa son verileceği umut ediliyor.
Kültür evleri, kiliseler Almanya’da saldırıya uğruyor. Yaşamında kin ve nefret gıdası olanlar bahane buldu.
Yeni düşman bulundu, yıllardır Avrupa ülkelerinde yaşayan Rusya kökenli insanlar sorumlu tutuluyor.
Türkiye kökenli insanlar bunun ne demek olduğunu çok iyi bilirler. Orada Avrupa nazarında yapılan yanlışlardan bu insanlar sorumludur. Hatta üçüncü dördüncü nesil Avrupa’da doğmuş, büyümüş Türkiye’yi yalnız tatil ülkesi olarak tanıyanlar da elçi gibi muamele görür. Almanya’yı futbolda Dünya birincisi yapmada rolü olan Mesut Özil’e uygulanan linç tarihe geçmiştir.
Bu nedenle geçmişinde göç hikâyesi olan, gönlü kalbi iki ülke için atan insanlar çevremize dikkatle bakmalıyız.
Savaşın kaybeden kurbanları sanat ve edebiyat temsilcileri olmamalıdır. Bir orkestra şefinin veya opera sanatçısının işine son verilmesi, yalnız onların fakirleşmesi anlamına gelmez.
Bugün Rus edebiyat ve müziğini dünya hazinesinden çıkarınca sanat dünyası noksan kalır. Lev Tolstoy, Fyodor Dostoyevski ve Aleksander Puşkin gibi yazar ve şairler eserlerinde insanlığa ve barışa dair yazmışlardır.
Pyotr Çaykovski gibi duygu yüklü bestekâr ve müzisyeni yok sayıp, ülke dışında çalışan sanatçıları işinden etme, tarihte yapılan hataları hatırlatıyor. Orta çağda cadı avı, Hitler zamanında aile tutuklamaları (Sippenhaft) gibi.
Avrupa’ya savaş yaklaşınca panik yaşanıyor, korku mantığın üstüne çıkmamalıdır. Savaşlarda kaybeden tarafı yok etme, imha amacı gelecek savaşa zemin hazırlar.
Birinci Paylaşım Savaşı’nda Almanya’ya ayağa kalkma, yeniden dirilmeye imkân verilseydi, Versay Antlaşması şartları öyle ağır olmasaydı, Hitler gibi bir politikacı, ülkenin ve nihayet kürenin perişan olmasına sebep olmazdı. Türkiye Mustafa Kemal Atatürk ile istisna şansı vardı.
Futbol maçları neticesinde kullanılan silip süpürdü, mahvetti gibi kavramlar gençlere kötü örnek oluyor. Çocuk ve gençler kaybetmeyi öğrenmeli, kaybeden de insan olarak muamele görmeli.
Uluslararası sanat kılcal damarı savaş esnasında kesilmemelidir. Açık bir kapı bırakılmalıdır. Ülkeler arasında dostluk olmaz, çıkarlar öne çıkar.
Batı Avrupa ülkeleri Avrupa değerleri derken Rusya’nın da Avrupa’da olduğunu unutmamalıdır. Bu savaşta Türkiye taraf tutmamalı, arabulucu rolüne devam etmelidir.
Bütün Avrupa ülke halkı barış için her gün sokağa çıkıyor. Ama devletler hızla politika değiştirecek silahlanıyor. Bunda bir terslik var. Halbuki küremizin pandemiden sonra sağlık ve gıda sektörlerin desteğine ihtiyaç var.
Gezegene barış gelmeli, savaşa hemen son verilmeli. Silahlar susunca otuz yılda yapılan hatalar gözden geçirilmeli.
2002 yılında Rusya Başkanı Putin’in Federal Almanya Meclisi’nde yaptığı konuşma alkışlanmıştı. Uzanan barış eli zamanla tutulmadı.
Sovyetler Birliği dağıldı, Varşova Paktı kalktı. NATO ve ABD kışkırtmasıyla BATI bloğu Rusya’ya karşı siyasal ve ekonomik alanda otuz yıl boyunca düşmanca eylem ve girişimlerde bulundu. Rusya’yı yıpratma ve güçten düşürme amacını güttüler.
Hem aralarına almayıp, dışladılar, hem de tıpkı Türkiye’ye uyguladıkları gibi, başka komşu ve diğer iyi ilişkileri engelleme amacını seçtiler.
Netice olarak, Rusya’nın da Avrupa kıtasında yer aldığı unutulmamalıdır. Avrupa ve Asya kıta sınırı Ural dağlarıdır. Bu nedenle İstanbul’un iki kıta üzerinde olduğu varsayımı da yanlıştır. Türkiye turizm, Avrupa ise Türkiye’yi dışlama amacıyla bu kavramı kabul ediyor.
Geçmişten ders alarak masada, diyalog yöntemiyle barışa gidilmesi, tüm insanlığa hizmet edecektir.
O zamana kadar sanat ve edebiyat kapısı kapatılmamalıdır.
Barışla kalın!
Mutlaka okunmalı:
Ataol Behramoğlu, Rusya Devlet Başkanı Putin’e açık mektup,
13 Mart 2022
