Değil mi ki metaforlarla gidiyoruz, biraz da mutfağa bakalım. Kent meclisleri, daha açık bir deyişle “kent konseyleri,” halkın bu pastanın içeriğine katılabilmesi amacıyla kurulmuştu. Kuramsal olarak herkesin mutfağa girip; bu pastanın karışımına kendi görüşlerini, düşüncelerini eklemesi gerekiyordu. Ama ne oldu? Konseyler ya göstermelik kurullara dönüştürüldü ya da belediyelerin ‘etli dolma’ tadında PR araçları durumuna geldi. Halkın sesi olması gereken bu kurullar; yerel yöneticilerin / başkanın / çıkar guruplarının sesiyle bastırıldı.