İtikat (inanç) ke­li­me­si­nin lügat an­la­mı : “ Bir dü­şün­ce­ye is­tek­le, gö­nül­den bağ­lan­ma; Tanrı’nın var­lı­ğı­na, bir­li­ği­ne inan­ma, bir dine bağ­lan­ma, iman; güven, inan­ma duy­gu­su; zi­hin­de bu­lu­nan ka­rar­lı ve kuv­vet­li yargı.” dır.
Ya­ra­tı­lış iti­ba­riy­le insan mut­la­ka bir şey­le­re inan­mak zo­run­da­dır. Aksi tak­tir­de kişi bir inanç boş­lu­ğu­na düşer; ki­şi­nin inanç boş­lu­ğun­da yu­var­lan­ma­sı, onun son de­re­ce mut­suz ol­ma­sı­na, ya­şan­tı­sın­da zik­zak­lar çiz­me­si­ne neden olur. İstik­rar­lı bir ha­ya­ta bir türlü ka­vu­şa­maz­lar. İnanç­lı ki­şi­ler aynı za­man­da ce­sa­ret­li ki­şi­ler­dir. İnanç­lı ol­ma­yan ki­şi­ler zayıf, tem­bel, kor­kak olur­lar. Ne­ti­ce­de ha­yat­ta bir türlü ba­şa­rı­lı ola­maz­lar.
Türk Mil­le­ti İsla­mi­yet­le ta­nış­ma­dan önce de Ka­ina­tın, tek Ya­ra­tı­cı­sı­nın ol­du­ğu­na; Onun da Gök Tanrı ol­du­ğu­na ina­nır­lar­dı. Türk­ler­de­ki bu kuv­vet­li Allah inan­cı on­la­rı za­fer­den za­fe­re koş­turt­muş, üç kı­ta­da fev­ka­la­de ba­şa­rı­lı ol­muş­lar; git­tik­le­ri ül­ke­le­re me­de­ni­yet gö­tür­müş­ler­dir. Eğer bun­la­rın kal­bin­de bir Allah inan­cı ol­ma­say­dı tarih sah­ne­sin­de bu kadar fazla ba­şa­rı­ya imza at­maz­lar­dı. Onlar sün­gü­le­ri­ni çekip düş­ma­na “ Allah Allah” ni­da­la­rıy­la sal­dı­rır­lar­dı. Os­man­lı Or­du­su­nun ye­ni­leş­me ha­re­ket­le­ri sı­ra­sın­da Ye­ni­çe­ri Ocağı kal­dı­rı­lın­ca ku­ru­lan yeni Os­man­lı Or­du­su Fran­sız or­du­su gibi giy­di­ri­le­rek 1838 yı­lın­da Ka­va­la’lı Meh­met Ali Paşa’nın or­du­la­rıy­la sa­va­şa tu­tuş­muş­lar; Meh­met Ali Pa­şa­nın or­du­la­rı Meh­ter Marşı eş­li­ğin­de; Os­man­lı Or­du­su da Mo­zart’tan par­ça­lar ça­la­rak sal­dı­rı­ya ge­çer­ler. Ne­ti­ce­de bu sa­vaş­ta Os­man­lı Or­du­su yenik düşer. Se­be­bi ise Os­man­lı Or­du­sun­da­ki inanç za­yıf­lı­ğı­dır.

İnanç ça­lış­kan­lı­ğı, ça­lış­kan­lık inan­cı art­tı­rır. Ge­nel­de in­san­lar arzu et­tik­le­ri şey­le­re ina­nır­lar. Ama arzu et­tik­le­ri şey­le­re ça­lış­ma­dan ka­vuş­mak hemen hemen im­kan­sız­dır. Fa­na­tik takım ta­raf­tar­la­rı her zaman ta­kım­la­rı­nın ka­zan­ma­sı­nı arzu et­tik­le­rin­den daima kendi ta­kım­la­rı­nın ka­za­na­ca­ğı­na ina­nır­lar. Ne­ti­ce­de ço­ğun­luk­la hüs­ra­na uğ­rar­lar. Çünkü onlar ta­kım­da oy­na­ma­dık­la­rın­dan, ta­kı­ma kat­kı­la­rı sa­de­ce tri­bün­ler­den ta­kı­ma moral ver­mek­tir.
Yüce Ata­türk Türk Mil­le­ti­nin ba­tak­lı­ğa gö­mül­mek üzere ol­du­ğu bir anda inan­cı­nı yi­tir­me­miş, mil­le­ti­ni kur­ta­ra­ca­ğı­na ina­na­rak yola çık­mış; bütün olum­suz­luk­la­ra, yok­luk­la­ra ve tüm kötü şart­la­ra rağ­men gerek kendi inan­cı, gerek çev­re­sin­de­ki­le­rin inan­cı, gerek top­ye­kûn mil­le­tin inan­cı sa­ye­sin­de bütün düş­man­lar de­ni­ze dö­kü­le­rek ülke kur­ta­rıl­mış­tır.

Gerek bi­rey­sel ola­rak, ge­rek­se mil­let ola­rak hiç­bir zaman inan­cı­mı­zı yi­tir­me­den, inanç ve ça­lış­mak­la üs­te­sin­den ge­le­me­ye­ce­ği­miz hiç­bir zor­luk yok­tur. Ba­şa­rı­ya ulaş­ma­nın en önem­li iki et­ke­ni inanç ve ça­lış­ma­dır.
Sa­tır­la­rı­mı­zı Cum­mins’in şu güzel sö­züy­le bi­ti­re­lim.
“ Si­per­ler­de Al­lah­sız in­sa­na rast­la­ya­maz­sı­nız.”

------------ ŞİİR KÖŞESİ --------------

       SİLMİŞİM SENİ

Ke­çi­den faz­lay­mış yaşam ina­dın
Biraz geç olsa da bil­mi­şim seni
Bir Mec­nun mi­sa­li sev­di­ğim kadın
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Ya­ban­cı kalp­le­re dol­du­ğun için
Yeni bir sev­gi­li bul­du­ğun için
Be­nim­le uyum­suz ol­du­ğun için
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Haram mey­ve­le­ri tat­tı­ğın için
Sen beni kal­bin­den at­tı­ğın için
Vic­dan­sız­ca beni sat­tı­ğın için
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Sen bana her zaman gel­me­di­ğin­den
Göz­le­rim­den yaşı sil­me­di­ğin­den
Öm­rün­ce ve­fa­yı bil­me­di­ğin­den
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Ağ­lat­tın sen beni hep için için
Din­le­me­din beni bil­mem ki niçin?
O yasak mey­ve­yi ye­di­ğin için
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Eğ­ri­den doğ­ru­ya çık­ma­dı­ğın­dan
Sev­giy­le yü­zü­me bak­ma­dı­ğın­dan
Yalan söy­le­mek­ten bık­ma­dı­ğın­dan
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

İlk aş­kı­na hayal kur­du­ğun için
Önün­de el pençe dur­du­ğun için
Sen beni ar­kam­dan vur­du­ğun için
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Sev­gi­ni el­le­re ver­di­ğin için
El­ler­le mu­ra­da er­di­ğin için
Sen beni sü­rek­li yer­di­ğin için
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Sen bende ken­di­ni bul­ma­dı­ğın­dan
Her zaman ya­nım­da kal­ma­dı­ğın­dan
Bir türlü kal­bi­ne al­ma­dı­ğın­dan
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Hür olan ru­hu­nu bağ­lat­tı­ğın­dan
Ya­ra­lı kal­bi­mi dağ­lat­tı­ğın­dan
Sü­rek­li sen beni ağ­lat­tı­ğın­dan
Kal­bim­den, gön­lüm­den sil­mi­şim seni.

Şükrü ÖKSÜZ

--------------------------------------------

    GÖÇ­SEM DİYORUM

Ba­ha­rı gör­me­dim yazı bil­me­dim
Öm­rüm­ce ağ­la­dım bir gün gül­me­dim
Mut­lu­luk na­sıl­dır tadıp ol­ma­dım
Öl­me­den bir kez tat­sam di­yo­rum.

Mem­nun ki Dert­le­rim terk etmez beni
Yâr olup ta sar­mış ,bütün be­de­ni
Ça­re­siz dert­le­re sahip edeni
Görüp de ba­şı­na atsam di­yo­rum.

Ek­me­ği ko­pa­rıp suyu içe­mem
Ca­nım­dan ge­çe­rim ondan ge­çe­mem
Dert­le­ri­mi dosta bile aça­mam
Dert­le­re sa­la­na açsam di­yo­rum.

Çe­ke­mem ki artık yâr taf­ra­sı­nı
Aya da var­maz bak, gör haf­ta­sı­nı
Son defa kursa da yer sof­ra­sı­nı
Dol­dur­sa zehri de ,içsem di­yo­rum.

Yoz­gat­lı ŞABAN'ım yaram ka­nı­yor
Diz­le­rim tut­mu­yor başım dö­nü­yor
Göz­le­rim ka­rar­dı feri sö­nü­yor
Bu yalan dün­ya­dan göç­sem di­yo­rum.

Şaban KAH­RA­MAN - YOZ­GAT

---------------------------------------------------

    DOLDU AĞ­LA­DI

Ne hic­ran­lar koptu bil­sen gön­lüm­de
Sev­dam­dan bu­lut­lar doldu ağ­la­dı
Çek­me­di­ğim acı yok­tur öm­rüm­de
Ta­bip­ler ya­ra­mı sardı bağ­la­dı.

De­niz­le­re düş­tüm dal­ga­lar vurdu
Ka­vu­şu­rum san­dım me­sa­fe yordu
Yü­re­ğim­de aşkın kül­len­miş kordu
Adını an­dık­ça sinem dağ­la­dı.

Mec­nu­na dön­dür­dün yay­dın ünümü
Meç­hu­le çe­vir­din ayı gü­nü­mü
Ro­ta­dan çı­kar­dın bil­mem yö­nü­mü
Irmak nehir oldu coştu çağ­la­dı.

Tut yü­re­ğim el­le­rin­de bü­zü­lür
Göz­yaş­la­rım kir­pik­ler­den sü­zü­lür
Bir sen hariç her­kes görür üzü­lür
Ke­de­rim­den gön­lüm kara bağ­la­dı.

Ömer KOÇ - KU­ŞA­DA­SI