Di­ren­mek ya­şa­mak­sa
Öyle koy verme ken­di­ni
Bırak dağa taşa do­ğa­ya
Be­de­ni­ni te­ni­ni…
ko­ku­su­nu alsın
Mor süm­bül­ler, la­le­ler
Bak tüm can­lı­lar sana ver­miş elini
Tut elim­den kork­ma sele ka­pıl­ma
Koy verme ken­di­ni
Orman senin, diken senin
gül senin
Çünkü sen ya­şa­ya­cak­sın
ya­rın­la­rı da gö­re­cek­sin
Eğme boy­nu­nu
yay­ma­lı­sın
ko­ku­nu
İna­dı­na
Kır zin­cir­le­ri­ni pran­ga­la­rı­nı
İna­dı­na
Günü gel­di­ğin­de....
Çünkü sen or­man­sın, lale- süm­bül ve de gül­sün..