Ölmeye yatmış kent, vurgun yemiş evleriyle; Yatar kent yıkıntılarında sokak ölüleri! Ve
suskun yetim kentin öksüz sokakları. Ölü sokaklarda çocuklar oynayamaz ki!...
Kuş uykusundaydı günlerdir. Sokağın ayak sesleri basardı yüreğine, İncecik, kırılgan
çizgisinde yaşamın… Bir motor sesi parçaladığında geceyi, Binlerce parçaya bölündü kuş
uykusu!.. Savruldu geceye korkulu rüya parçacıkları… Hıçkıran zil sesine eşlik etti
tekmeler!..
Yürüdüler kirli postallarıyla, Didiklediler sandıkları, dolapları. Ezdiler halıları, yüklüğü
yıktılar! Ve kitapları da tutukladılar onunla! Arabaya sürüklenirken, kelepçeliydi, Tekmeler
geldi saldırılarla birlikte, Gözlerini bağlarken, küfürleri yinelediler!.. El yordamıyla yürürken,
komutlar veriliyordu! “Basamak var”, “kafanı eğ”, “dikkat et” gibi. Yürüyüş sanki yıllarca
sürmüştü ve sonra algıladı acılı insan sıcağını!
Her yandan canhıraş sesler geliyordu. O yaşarken bilinmezliğin şokunu; Bir tekme savruldu
apış arasına. Acı ikiye katladı savunmasız bedenini. Karanlıkların dipsiz kuyusunda buldu
kendini. Delice çarpan yüreği sanki yerinden fırlayacaktı ve haykırışları düğümlenip kaldı
gırtlağında!.. Bir gelincik tarlasına döndüğünde bedeni, Silme acıya boyanmıştı savunmasız
giysileri!
Külçe gibi yere yıkılırken yitirdi bilincini! Soydular güllerin renklerini, yürümez oldu sular.
Böldüler yaşantıları gölgesinde erken akşamların! Kör kaldı umuda kurtuluş sevdamızın
bakışları… Parçalandı yürekler açmazlarda nar çığlıklarıyla!
Bu şiirsel öykü, karanlık bir gecede yaşanan bir tutuklamanın hem bireysel hem toplumsal
travmalarla örülü bir anlatımı. “Tutuklu” yalnızca bir kişi değil burada; kent, sokaklar,
çocuklar, kitaplar, hatta umut bile zincire vurulmuş gibi. Şimdi bu girişin ardından şiiri
öyküleştiren bir sonuç bölümüyle tamamlayalım:
Ve sabah, utançla doğdu kentin üzerine. Gözleri bağlı bir gecenin ardından, Gözleri açık bir
sessizlik çöktü sokaklara. Her şey yerli yerindeydi, eksik olan sadece insandı.
İşkencecilerin suratına şamar gibi kapanan kitapların sayfaları hâlâ tutukluydu, Çocuklar hâlâ
oynayamıyordu ölü sokaklarda. Ve o, bir hücrede değil artık bir şiirin içinde mahpus. Her
dize, bir tanıklık; her kelime, bir direniş oldu…
Kentin kalbi atmayı unuttu belki ama bir yerlerde hâlâ bir kalem var. Ve o kalem, zincirleri
kırmak için yazıyor. Tutuklu olan beden değil artık! Tutuklu olan, unutulmaya direnen bir
toplumsal hafıza…
Soğuk ve sert bir zeminde geldi kendine.
Felç olmuş gibi kaskatı kesilmişti bedeni.
Yanı başında henüz soğumamış bir falaka,
Karşı duvarda acıları tüten Filistin askısı;
Yer yer yarılan tabanında kan pıhtısı…
Coplar, kablolar ve bir telefon manyetolu!
İşkenceciler görünce onun kıpırdadığını,
Hoyratça yakalayıp, kollarından kaldırdılar.
Bastığı zemin acıtarak batarken tabanlarına,
Bir azman, çığlıklar atarak bindi sırtına!
Dizleri büküldü ve yere kapaklanacakken,
Öteki işkenceciler kavrayıp kollarından,
Yerde biriken tuzlu sularda gezdirdiler!
Ve bir süre sonra kesildi dizlerinin feri;
Sanki bedeninden omurgası sökülmüşçesine,
Yığılıp kaldı yere duyarsızlaşan bedeni.
Yaptıkları işten zevk alan işkenceciler,
Bayılan tutukluyu bir hücreye sürüklediler!
Diken üstündedir köhne dünya,
Her yer katıksız zulüm bahçesi.
Çarmıhtaki umut can havlindedir,
Baharın güze çözülme çaresizliğinde!
Utançlı gecenin geç bir saatiydi.
Tutuklu yattığı yerde titreyerek kendine geldi!
Sanki asırlarca çiğnenmişti bedeni.
Ve anımsadı bir gecede yaşadığı yılları…
Kulaklarında patlayan çığlıkların karanlığı…
Acı zehirli bir yılan gibi çöreklenmişken yüreğine!
Dolunay ak karnını hücrenin göğüne astı.
Işıdı soğuk taşlarda biriken kan lekeleri;
Canlandı kazıntı satırları kirli duvarların…
Ve dolunay hücrenin karanlığına sarktı!
Yer yer çözüldü karanlığın çürüyen teni.
Tutuklu ay ışığına ve karanlığa baktı.
Ansızın dinamitlendi yorgun yüreği,
Eridi demir kapı, çözüldü taş duvar…
Silkindi kaslarına sinen acılardan,
Usulcacık çekti pimini düşüncelerinin;
Ve onları ayın aydınlığına bıraktı!
Anımsadı albenisini gökkuşağının,
Yaşamın renklerini ve kokusunu karanfillerin!..
Mutlaka uyanır bir gün yaşamak bir biçimde…
Aynı olanlar dayanışmayı becerir sonunda.
El ele, yürek yüreğe ve omuz omuza…
Sahip çıkar kavgasına, yürür faşizmin üstüne!
Ve ağaç dallarını ve dallar yapraklarını bulur.
Sürgünler filizlere, filizler çiçeğe durur!
Çözülür sisler, umutlar bir başkalaşır ki;
Emeğin birlikteliği faşizmi çöp sepetine savurur!
